Van de Amerikaanse zanger/singersongwriter/gitarist Ledfoot, bij de burgerlijke stand bekend als Tim Scott McConnell, verschijnt volgende maand  (19 maart) zijn nieuwe album "Black Valley". Voor zijn vorig album "White Crow" (2019) had hij daar welgeteld zeven jaar voor nodig, want toen verscheen zijn derde album "Gothic Blues" (2011). Vorig jaar verscheen van Ledfoot nog het meer melodische singersongwriter duo-album  "A Death Divine" (zie recensie) dat hij samen met TNT’s Ronni Le Tekro opnam, maar "Black Valley" is de ware opvolger van zijn vierde album "White Crow" dat in 2019 een Spellemansprisen (een soort van Noorse Grammy) won in de categorie ‘Best Blues Album’! Op zijn nieuwe album nodigt Ledfoot ons uit naar een iets ander muzikaal landschap. De kenmerkende sound is er natuurlijk nog steeds, maar "Black Valley" neemt een stap opzij van het typische gothic blues geluid van Ledfoot, met een sterkere singer - songwriter attitude en met teksten en een geluid dat dichter bij de murder ballad traditie staat, met briljante teksten die de donkere kant van de geest verkennen. Zoals altijd met zijn 12 snarige gitaar voorzien van extreem zware snaren, bespeeld met een brass slide en steel finger picks, schoppend op zijn stomp box!

Zo’n vijfentwintig jaar geleden vestigde McConnell zich in Noorwegen en nam in 2006 de artiestennaam Ledfoot aan. En die periode voor en na is gevuld met heel wat noemenswaardige feiten. De man werd in 1958 geboren in een trailerpark in Florida. Op zijn vijftiende begon hij te spelen in clubs en cafés die gefrequenteerd werden door de net iets minder gefortuneerde medemens. Twee jaar later verhuisde hij naar New York, waar hij in al de bekende undergroundclubs speelde. CBGB’s, Max’ Kansas City en de Mud Club zijn maar een paar van de plekken waar hij optrad. In 1979 vervoegde hij The Rockats, een band waarmee hij een deal versierde bij Island Records. De vijf daaropvolgende jaren tourden ze doorheen de VS. Nog eens vijf jaar later startte hij samen met Smutty Smiff The Havalinas. Drummer van dienst was Charlie ‘Chalo’ Quintana, ooit lid van Social Distortion. De man beroerde ook de vellen bij niemand minder dan Bob Dylan. Elektra kwam als winnaar uit een gevecht in regel voor het mogen tekenen van The Havalinas. Het verschijnen van hun debuut ging gepaard met een indrukwekkende tournee waarin onder meer geopend werd voor ‘his bawbness’ zelf, Chris Isaak en Tina Turner. Het zou echter bij deze ene plaat blijven, aangezien Tim Scott in 1993 besloot om naar Noorwegen te verhuizen. In het Hoge Noorden tekent hij bij Warner Music. McConnell brengt "Deceivers And Believers" uit in 1994. Dit album bezorgt hem heel wat airplay in zijn nieuwe thuisland en bij uitbreiding in heel Europa. Twee jaar later neemt hij nog een plaat op voor Waterfall Records én neem Bruce Springsteen "High Hopes" op voor de "Blood Brothers"-EP, een nummer dat McConnell schreef.

Met Ledfoot kondigde zich een nieuw hoofdstuk aan in het muzikaal leven van de man. In 2007 verscheen zijn debuut-album "The Devil's Songbook" waarvan Ledfoot zelf zegt: "I put together the different techniques from over 30 years of playing, combined a 12-string guitar with steel fingerpicks, a brass slide, open-tuning, very heavy strings and a stomp box, mixing thisith a dark lyrical and melodic sense". Maar de plaat die het onderwerp vormt van deze review, is ondertussen de vijfde die McConnell uitbrengt onder deze naam. "Black Valley" is een ijzersterk vervolg op "White Crow", toch nodigt Ledfoot ons uit in een ietwat nieuw muzikaal landschap. Het is nog steeds onmiskenbaar Ledfoot, maar een deel van zijn herkenbare blues heeft meer plaats gemaakt naar een meer singer / songwriter / moordballad muzikale expressie. Het zijn nu vooral fantastische teksten die de muziek ondersteunen. Zo horen we bijvoorbeeld in het vierde nummer "Broken Eyes":

Let's not talk about the future
I don’t need it fucking with my mind
I´m not chasing after rainbows
I’m colorblind

Zelfs een leek kan horen dat Ledfoot over heel wat muzikale kwaliteiten beschikt. Bij het horen van de drie openers "Black Valley", de eerste single "Take Away The Hurt" en "Without Love" hoor je meteen dat de man heel wat in zijn mars heeft. Opnieuw duiken we in deze donkere gothic blueswereld waar de meeste dingen oprecht fout gaan, maar waar de muziek je op de een of andere manier bevrijdt. Zoals altijd wordt zijn geweldige finger picking gecombineerd met zijn 12-snarige gitaar met extreem zware snaren, open gitaar stemming en het gebruik van een stompbox. En dat is het juist, Ledfoot heeft tegenwoordig niet meer nodig dan zijn twaalfsnarige gitaar, een gerijpte bourbon-stem en een stampende voet, dit is blues op zijn rauwst. U begrijpt meteen dat zijn gothic blues voer is voor de uitgesproken liefhebber. Ik durf de vergelijking haast niet te maken, maar de muziek van Ledfoot heeft af en toe wel iets weg van de vroege Björn Berge, al is een vergelijking met de betreurde Schotse zanger Jackie Leven ook nooit ver weg. De tien compacte composities tikken net iets over het half uur aan, maar dat mag voor mij de pret niet drukken. "Black Valley" zal niet in mijn eindejaarslijstje prijken, al mag dit de liefhebber niet beletten de plaat een kans te geven.